Onsuz da
fanidir hər şeyin sonu?!!
Artıq gecə saat 11-ə işləmişdi. Mübariz Daxili İşlər naziri Ramil
Usubovun qəbuluna tələsirdi. Orta boylu və idmançı əzələli bu şəxsi çoxları
"Laba” deyə çağırırdılar. "Laba” sözü isə fars mənşəli olub "sahil” deməkdir.
Şimali Qafqazın coşqun çaylarından biri olan Terek çayının qollarının birinin
adı da elə Labadır.
Mübarizdə dağ çaylarına xas olan xarakterik xüsusiyyətlər vardı. Təbiətən
çox sakit adam idi. Lakin haqsızlıq, ədalətsizlik gördümü, dağ çayı kimi
coşurdu. Həm də dağ çayı kimi səxavətli idi, ancaq dağ çayından fərqli olaraq
özündən zəif bəndlərə baş qoşmazdı.
Cəbhə dövründə Naxçıvan Muxtar Respublikasında hakimiyyətin dayağı
idi, insanlar arasında böyük nüfuzu vardı. Məhz buna görə də, Heydər Əliyev
Yeni Azərbaycan Partiyasının təsis konfransının keçirilməsinin təşkilati işini
ona tapşırmışdı. O, bu işin öhdəsindən ləyaqətlə və uğurla gəlmişdi.
Mübariz nazirin qəbul otağına daxil oldu. Mühafizədə xidmət edən
qardaşı Əli onu qarşıladı və salamlaşdılar. Əli:
– Mübariz, Ramil müəllim səni qəbul edə bilməyəcək. Çünki faciə baş
verib. Afiyəddin müəllimi qətlə yetiriblər – dedi.
– Kim? Harda öldürüblər?
– Bilmirəm. Onu Semaşko xəstəxanasına aparıblar.
– Yaxşı, mən gedirəm ora. Sonra danışarıq, – Mübariz bunu deyib cəld
qəbul otağını tərk etdi. Tez pilləkənlə aşağı düşüb MUM tərəfə getdi. Yolu
keçib binanın yanında saxladığı "Jiquli”sinə mindi. On dəqiqə keçməmiş xəstəxananın
həyətinə daxil oldu, maşını saxladı və təcili yardım şöbəsinə tələsdi. Ilk
gördüyü ağ xalatlı şəxsə salam verib, Afiyəddin Cəlilovun harada yerləşdirildiyini
soruşdu. Tibb işçisi:
– Ya reanimasiyada, ya da cərrahiyyə
şöbəsindədir. – deyə, cavab verdi.
– Sağ olun.
Bu şöbələr ona tanış idi. Birinci cərrahiyyə şöbəsinə qalxdı. Dəhlizdə
bir qadın bir qızla dayanmışdı. Onlar xısın-xısın ağlayırdılar. Mərhumun oğlu
Nihadın isə üst-başı qan içində idi, dəhlizdə havalanmış kimi göz yaşları tökərək
hönkür çəkib ağlayırdı. Onlara təskinlik verən bircə adam da gözə dəymirdi.
Mübarizi müşayət edən idmançılar ona yaxınlaşıb, təskinlik verməyə çalışsalar
da, buna nail ola bilmədilər.
Qarşısına çıxan tibb bacısından yaralının harda olduğunu soruşdu.
Qadın əli ilə irəlidəki sağ tərəfdə olan qapını göstərdi. Həmin istiqamətə sarı
gedib qapını açdı. Cərrahiyyə otağına gedən dəhlizdə təkərli xərəyin üstündə Cəlilovun
nəşini gördü. O, artıq həyatla vidalaşmışdı. Güllənin alnında açdığı deşik
pambıqla tıxanmışdı. Yanında heç kim yox idi. Burnuna süni havalanma boruları keçirilmişdi.
Artıq bu heç nəyə lazım olmayan bir tibbi yardım idi. Sol tərəfdəki xərəyə sürücü
Mayılın cənazəsi qoyulmuşdu. Meyit ağ mələfə ilə örtülmüş, axmış qan ağ mələfəni
qırmızı rəngə boyamışdı.
Bu ani vəziyyət ona Kiniq Dioqenin nə qədər haqlı olduğunu göstərirdi:
"Necə ki canın və ruhun bədənindədir, sən diqqətə layiq varlıqsan, sayılansan,
hesablanılansan. Hörmət və izzətə layiqsən, gərəklisən. Xüsusilə, yüksək imkan
verən vəzifə daşıyıcısısansa daha yaxşı. Canın və ruhun səni tərk etdisə, heç
kimə lazım olmayan bir əşyasan. Hamı çalışacaq ki, "səni” tezliklə onun
yanından aparsınlar. Çünki "sən” ağır qəm-qüssə mühüti yaradansan, gərəksizsən.
Sadəcə dəyərsiz bir əşyasan.”
Tibb bacısı gəlib, nəfəs borularını nəşin burnundan çıxartdı. Xərəyin
baş tərəfində durub onun üstünə ağ mələfə saldı. Xərəyi qapıdan dəhlizə tərəf
itələyib dedi:
– "Təcili yardım” gəlib, meyiti evlərinə aparacaq.
Mübariz xərəyin arxasınca getdi. Hönkür çəkib ağlayan qadın və qız da
ona qoşuldu. Liftin qarşısında dayandılar. Liftçi qadın onları gözləyirdi. Xərəyi
liftə saldılar. Sonra Mübariz pilləkənlə birinci mərtəbəyə endi. Liftdən xərəyi
düşürəndə bəlli oldu ki, "təcili yardım” hələ də gəlməyib.
Tibb bacısı: "Yolu tutmasın”, – deyib Afiyəddin Cəlilovun nəşini
daşıyan xərəyi pilləkənin altındakı qaranlıq bir yerə itələdi və çıxıb getdi.
Laba bu hala dözməyib çölə çıxdı. Ölməz Cəfər Cabbarlının qələmə aldığı bu kəlamın, dərin fəlsəfəsinin həyatiliyinə bir daha heyran qaldı:
Ölmək – o böyük körpüdən hər kəs keçəcəkdir,
Bir badə
ki, bütün aləm ondan içəcəkdir,
Hər
süslü çiçək sonda saralmış quru yarpaq
İnsan da nədir? Əvvəli torpaq, sonu torpaq!!!
* * * * * * * * * * * *
1999-cu ilin yay günlərinin birində (dəqiq tarixi yadımda deyil) müstəntiq
Əli Əliyev gözlənilmədən Nəcəfovun kabinetinə daxil oldu. Nəsə xoşagəlməz bir
hadisə baş vermişdi. Çünki Əli ona təklif olunsa da əyləşmədi. Ayaq üstə qalıb
gülümsəyirdi. Lakin nədənsə ehtiyat etdiyi və həyəcanlı olduğu sifətindən
görünürdü.
– Əli, nəsə baş verib?
–İsa müəllim, nahardan sonra Eldar Həsənov kollegiya keçirəcək və mənim
fəaliyyətimi müzakirə edəcək. Baş prokuror hardansa öyrənib ki, indiyə kimi mənim
istintaqını apardığım müxtəlif cinayət işlərində, ayrı-ayrı şəxslər onun barəsində
ifadə veriblər. Bu ifadələr məndədir. Onları əldə etmək üçün istintaq sənədlərini
saxtalaşdırmağım adı altında barəmdə cinayət işi başlamaqla məni həbs edəcəkdir.
Nəcəfov situasiyanın ağır olduğunu dərhal dəyərincə qiymətləndirdi.
Eldar Həsənov "Azəravtoyol” dövlət şirkətində vitse-prezident vəzifəsində işləyən
qardaşı Şahin barədə aparılan cinayət işinin istintaqına təzyiq göstərmək istəyirdi.
Bu işin istintaqına o nəzarət edirdi. "Dostu” onu seçim qarşısında qoymaq niyyətindəydi.
– Əli, dərhal get, cənab Prezidentin adına bir müraciət yaz gətir. Orada
Eldar Həsənovun səni hansı məqsədlə həbs etmək istədiyini açıb göstər. Sənə
iyirmi dəqiqə vaxt verirəm.
Əli çıxdı. İyirmi dəqiqə keçməmiş
iki vərəqlik müraciətlə geri qayıtdı. Nəcəfov müraciəti oxuyub zərfə qoydu və
kabineti tərk etdi. On dəqiqədən sonra o, Prezidentin qəbul otağında idi.
Prezidentin köməkçisi Tariyellə görüşdü.
–Tariyel müəllim, baxın, zərfin içində müraciət var. İndi siz onu ya
özünüz Cənab Prezidentə təqdim edin, ya da bildirin ki, məni qəbul etsin.
– Yaxşı, İsa müəllim. Bir neçə dəqiqə gözləyin.
Nəcəfov qəbul otağına qayıtdı. Texminən on dəqiqə keçmiş Tariyel qəbul
otağına daxil oldu.
– İsa müəllim, cənab prezident dedi ki, siz qayıdıb öz kabinetinizdə
gözləyəsiniz. O, sizinlə danışacaq.
– Tariyel müəllim, sağ olun, – deyib, O, Prezident aparatını tərk
etdi və prokurorluğa qayıtdı. Giriş qapısından içəri daxil olarkən növbətçi
polis nəfəri ayağa qalxdı:
–İsa müəllim, Eldar müəllim
sizi soruşurdu. Zəhmət olmasa onunla əlaqə saxlayın.
– Yaxşı, sağ olun.
Pilləkənlə Baş prokurorun kabinetinə – ikinci mərtəbəyə qalxdı. Qəbul
otağına daxil olarkən katibə:
– İsa müəllim, Eldar müəllim
sizi gözləyir. Içəri keçə bilərsiniz, – dedi.
– Sağ olun.
O qapını döyüb içəri keçdi. Eldar Həsənov iş masasının arxasında
oturmuşdu. Gözləri yaşarmışdı. Birinci müavinini görcək qınayıcı və inkar edici
bir tonla dedi:
–İsa müəllim, məgər mən Əlini
həbs etmək istəyirəm?! Bunu sizə kim deyib?!..
