Böyük maraq doğuran, məşhur MƏKTUB VAR layihəsi sayta ünvanlanmış növbəti məktubu sizə təqdim edir:
Bu məktubu mənə göndəriblər ki, saytda verim. Məktubu redaktə eləyib, olduğu kimi verirəm...
"Salam.
Mən bu sayta yalnız qonaq qismində gəlirəm. Məktublar bölməsini oxuyub mən də yazıb məsləhət almaq istədim. Bilirəm ki, çoxunuz mənim həyatımı anlamayacaq, məni qınayacaq. 24 yasım var. Rusiyada yaşayıram, ailəliyəm, bir övladım var. Ən boyuk səhvim sevmədiyimlə ailə qurub, bura gəlməyim oldu. Deməzdim yoldaşım pis insandı, yox… Problem məndədi…
Mən evin sonbeşıyi olmuşam və daima sözə baxan idim. 18 yaşım var idi, təzəcə tibb kursunu bitirmisdim, iş də təklif olunmuşdu, sevdiyim oğlan var idi. 1 ildən çox idu sevirdim onu və birdən mənə tanımadığım ailədən elçi gəldilər. Ondan əvvəl də təkliflər olurdu, anama deyirdilər, evdə böyük bacım olsa da mənə ən cox elçi söhbətləri olurdu. Mənsə bu dəfəkilərinə əvvəldən "yox" dedim. Anamsa israrla məni yola gətirməyə çalışırdı. Artıq ikinci elçilikdə "hə” dedilər. Oğlan da qəti xoşuma gəlmədi. Mən tez sevdiyimə məsələni danışdım, o isə məni naümid qoydu, dedi ki, hələ evlənməyə hazır deyil. Onun 22 yaşı vardı, bir də dedi ki, istəyirsən evlən, istəmirsən òzun bil.
Anam da daima mənə "sənin sevdiyin səni almıyacaq” - deyirdi. Nə isə, sevdiyimin bu sozlərindən sonra anama: " ozun bil, bosanıb qayıtsam məndən incimiyin” dedim. Anam yenə şirin dillə bizi atasız necə cətinliklə böyütdüyünü deyirdi. Atam omur boyu Rusiyada gəzib dolasıb bizə koməyi dəymiyib, qardaşımın da həmçınin. Bilirəm, anam bizim üstümüzdə çox əzab-əziyyət çəkib, amma mən niyə özüm sevmədiyim, könlümə yatmayan birisiylə evlənim axı? Bu həyatı mən yaşayacaqdım, həm də nə yaşım vardı mənim?
Bu sözlərdən sonra anama dedim: "Özun bil!”
İki həftənin içində toy etdilər, mən dedim heç olmasa vaxtı uzadın oğlanı tanıyım, bəlkə heç xasiyyətimiz tutmur?
Bunlarsa israrla toyun vaxtını dəyişdirmədilər. Mən istəyirdim ki, vaxt uzadılsın, oğlana hər şeyi deyim. Mənə qulaq asan olmadı. Oğlanla söhbət filan olmadı, yalnız üzük alanda birinci dəfə salamlaşdıq. O söhbətə çalışsa da mən bəhanə gətirib söhbət etməkdən qaçırdım. İki həftə ərzində sevdiyim oğlanla danışırdım, görüşürdüm, artıq nələrinsə olmağı o qədər də vecimə deyildi. Toydan sonra gəldik bura, mən o insanı özümə yaxın da buraxmırdım . Bura gələndən mənimlə dalaşdı, şübhəsi vardı… məcburi oldu bu iş...sonra bir övladım oldu, artıq elə bıl bədbəxtçiliklə yaşayırdım, heç kəsə bir kəlmə demirdim hamiləlik dönəmində də çox çətin günlərim oldu. Cəmi bir neçə ayın gəlinini artıq rus qızlarına dəyişdirirdi ərim, ac qalırdım, baldızmın evində, sonra kənddə ev tutdu, heç bir şəraiti olmayan yiyəsiz xarabalığa oxşayan… Qaynannamgil isə daima "hərə öz başına çarə qılsın, heç kəsə kömək eləməyə borcum yoxdur” - deyirdi. Gecələr cox gec gəlirdi evə. Mən də daima ağlıyırdım, boşanmaq istəyirdim, amma anamgili, bacılarmı düsünüb fikrimdən daşınırdım. Böyuk bacımın ailəsi alkaqola meyili olduğu üçun boşanıb, dedim mən də boşansam anama dərd olacaq. Mən oz səhvlərimi bilirəm, amma heç cür bir yol tapa bilmirəm.
Bu munasibətlərdən sonra mən başladım sevdiyim oğlanla danışmağa. O sa mənə niyə belə tez evlənib getməymi soruşurdu, cavab verə bilmirdim. Onların ailəsi də məni xoşluyurdu, bu sözlər daima beynimdə fıranırdı, ondan başqasına urəymi verə bilmirdim. İl yyarımdan sora getdim usağımla vətənə, yenə onu gördüm, hər şey gözümün önundən keçdi. Yalnız bacım bilirdi, o da məni danlıyırdı ki, düz hərəkət etmirsən… Amma heç nə edə bilmirdim, daima yoldaşımı sevmədiymi, belə yaşamaq istəmədiymi deyirdim. Bu yaxınlarda özümə qəsd etdim, bezib hər şeydən, cünki yoldaşımı da aldatdığıma görə özümə nifrət edirdim. Məni ağır halda xəstəxanaya çatdırdılar. Bir aydan çox qolumdan mualicə aldım damarlarımı doğramışdım, indi də bir qolum yaxşı işləmir. Heç kimə nəyin üstündə intihar etmək istədiyimi demədim, uşağıma görə özümə bir də qəsd etməyəcəymə söz verdim, çünki mən xəstə olduğum vaxt hec kimdən kömək görmədım. Adicə yoldasım mənə əsəbləşirdi, kefsiz olduğuma gorə..
O oğlan da artıq evil idi. Ona dəfələrlə dedim ayrılaq, o sa "bacarırsansa ayrılaq” dedi. Bir ay bundan qabaq vətəndə qaldım iki həftə, yenə görüşdüm onunla. Dedim: bəsdi artıq sənə deyə bilmərəm yoldasından ayrıl gəl birgə olaq, demirəm də… O isə dedi: - onu ata bilmərəm bunu düşünmə ki, ayrılacam. Bura gələndən sonra bildim ki, hamiləyəm, 3 aydayam artıq, onunla da danışmıram, uşaq ondandır, ancaq hamilə olmağmı heç kim bilmir. Yoldaşım sumkamda UZİ kağızın görüb niyə hamiləliymi gizlətdiymi soruşdu, mənsə söhbətdən yayındım.
Bilmirəm uşağı saxlıyım ya yox? Yoldaşımsız aborta gedə bilmirəm. Həkimlər burda qəbul etmir. Artıq yoldaşım da xəyanət etmir, bilirəm, mənim ona qarşı soyuq münasibətmi anlamır. Bunun üstündə dalaşırıq, günlərlə küsüb gedir danışdırmır məni. Mən ondan hec incimirəm də, çünki haqqım yoxdu. Sadəcə deyirəm ki, sən yaxşı insansan, məni boşa get özünə, xasiyyətinə uyğun birini al…
O isa mənim dediklərmi anlamır, başımda problemim olduğunu deyir. Mənim bu sevgim məni məhv etdi, mən heç nə istəmirəm bu həyatda. Ora gedib , anama yük olmaq da istəmirəm, yoldaşımı aldadaraq yaşaya da bilmirəm. Övladıma gorə bir də canıma qəsd etmərəm. Sakit ev olsun, uşağımla yasayım. Bir sözlə fikirlərim qarışıb. Bilmirəm nə edim? Mənə məsləhət versəydiniz cox sevinərdim..."
// azadqadin.az
