"Ana xəstəxananın dördüncü mərtəbəsi ilə beşinci mərtəbəsinin pilləkənlərini 4 gündə bəlkə də 4 min dəfə, ya da 40 min dəfə düşüb çıxmışdı. Dördünücü mərtəbədəki palatada gəlini Olya ilə nəvəsi Malik, beşinci mərtəbədəki reanimasiyada isə oğlu Azərlə nəvəsi Mədinə yatırdılar...
Gecəni yenə də yatmamışdı. Gəlininə və oğluna keşik çəkmişdi. Hər yarım saatdan bir yuxarı qalxmışdı...Oturduğu stulda on beş dəqiqə mürgüləmişdi. Dörd günün yuxusuzluğu sanki başını aldatmışdı. Hövlnək gözlərini açdı. Olya da, Malik də yatmışdı. Onlara vurulan ağrıkəsici iynələrin təsiri hələ keçməmişdi. Tələsik palatanın qapısını açıb beşinci mərtəbəyə qalxdı. Həkim olduğu üçün həmkarları reanimasiyaya istədiyi zaman girməsinə icazə verirdilər. Bəlkə də oğlunun, nəvələrinin, gəlininin ağrısını daşıyırdı, onların əzablarını gözlərinə köçürdüyü üçün reanimasiyanın qapısı üzünə maneəsiz açılırdı...
Gözünün yaşını sildi - o ümidlə ki, bəlkə oğlu bu dəfə gözlərini açıb, anasını görər. 4 gündü süni nəfəs aparatına qoşulmuş Azərin yalnızca qolları sərbəst idi, bədəninin qalan yerlərinə müxtəlif cihazlar, şnurlar qoşulmuşdu, üz-gözü tanınmaz halda idi...
Ana hərəkətsiz uzanmış oğluna yaxınlaşdı. Hər gün yüz dəfə, min dəfə etdiyini yenə təkrarladı: əllərini, qollarını duz kimi yalamağa başladı. Ayaq barmaqlarının onunu da dönə-dönə bir-bir öpdü, "anan ölsün, Azər" - bəlkə də milyardıncı dəfə təkrarladı.
Yan tərəfdəki çarpayıya boylandı. Orda da Mədinə yatırdı - altı yaşlı dünya gözəli Mədiş, şirin-şəkər Mədiş. "Can, nənən sənə qurban" deyə pıçıldadı. Mədiş nənəsinin pıçıltısına boylandı, "nənə... nənə..." deyə zarıdı. "Can, nənən ölsün, nə istəyirsən, nə gətirim?"- nənənin dilinin əzbərinə dönmüş suallar ard-arda sıralandı. "Qarnım ağrıyır, nənə"...
Nənə (ana) sağa-sola boylandı ki, görsün həkim içəridədimi. Tibb bacısını çağırdı. O da şəfqətlə Mədişə yaxınlaşdı...sonra həkimi çağırmağa getdi. Mədiş gözlərini yumub sakitləşdi. Ana Azərə yaxınlaşdı, gözlərini qırpmadan oğlunun üzünə tamaşa etməyə başladı - beş dəqiqə, on dəqiqə... hələ də xatırlamır ki, oğlunun başının üstündə nə qədər dayanıb.
Əyildi ki, əllərindən öpsün. Bu an möcüzə baş verdi. Azər əllərinin ikisini də yuxarı qaldırdı, sanki kimi isə qucaqlayırmış kimi qollarını çarpazlayıb sinəsinə basdı. Ana diksindi, dönüb nəvəsinə tərəf baxdı, yaxınlaşıb üzündən öpdü... gec idi, Mədişin üzü soyuq idi...fəryad etdi - Mədiş getmişdi... Oğluna yaxınlaşdı. Azər də getmişdi - qızının ruhunu sinəsinə basaraq... Səhər saat altı idi...
...Beş gün əvvəl səhər saat altıda yüksək sürətlə gələn taksi dörd nəfərlik bir ailəni vurmuşdu. Onlar xalam qızının oğlu, gəlini və iki nəvəsi idi. İndi oğlu və qız nəvəsi torpağın altındadı. Gəlini və oğul nəvəsi ayaqlarından daş asılmış vəziyyətdə xəstəxanadadı...
Xalam qızı isə ruh kimi gəzir... aradabir öz-özünə pıçıldayır: "Mədinə ölməsəydi, Azər yaşayacaqdı..."